Uit: https://geschiedenisvanzuidholland.nl/mijn-verhaal/oostenrijkse-watersnoodwoningen-in-dubbeldam

Monster
De familie Klootwijk had in de rampnacht het eigen woonhuis al uit voorzorg verlaten, en achteraf gezien is dat ook verstandig geweest. De Klootwijken woonden achter de dijk die pal langs de Dordtsche Kil lag, op het adres Oude en Nieuwe Beerpolder 2 (nu Kildijk geheten). In die februarinacht ontpopte die rivier zich, opgejaagd door een noordwesterstorm, als een razend monster, dat beukte op de dijk. Uiteindelijk zou de dijk het ook begeven. Vader Arie Klootwijk (1912), moeder Cornelia van Tilborgh (1914) en hun twee kinderen Piet (1937) en Dini (1943) durfden niet in hun schamele woning te blijven. Ongerust liepen ze in die ziedende storm naar de boerderij van H. Kaijen, een eind landinwaarts aan de Rijksstraatweg 32. Daar zaten ze enkele dagen op zolder. De volgende dag vroegen onwetende omstanders zich af of de familie Klootwijk nog leefde: hun huisje was totaal verwoest, alleen ruïneuze muren stonden nog wankel overeind. Dini, ontredderd: “Er was helemaal geen huis meer. ’t Lag plat.”

Arie Klootwijk werkte op het watergemaal dat naast de woning stond, als machinist en opzichter. Zijn baas, rentmeester I. Overwater, schreef op 14 maart 1953 een briefje aan het gemeentebestuur van Dubbeldam. Het zal u niet onbekend zijn, deelde hij daarin mee, dat in de Nieuwe Beerpolder een huis verwoest is. Daarmee bedoelde hij het onderkomen van de familie Klootwijk. Overwater berichtte dat het de bedoeling is aldaar 1 woning te herbouwen. Hij zou het zeer op prijs stellen als de gemeente daaraan zou meewerken. Op 9 april kreeg Overwater bericht van B en W dat een plan tot herbouw kan worden ingediend.

De herbouw van hun woning vlotte niet zo. Intussen vestigden de Klootwijken hun hoop op de houten noodwoningen aan de Achterweg. Ze hoorden ervan en redeneerden hoopvol dat zij daar toch wel konden intrekken. Zij waren immers echte slachtoffers én waren woningloos. Ze vonden dat ze recht hadden op zo’n houten woning, die wat Dini betreft ook wel direct naast het gemaal had mogen komen. Hun hoop vervloog snel. Dini, 62 jaar later: “Mijn ouders hebben gevraagd of ze voor een van die woningen in aanmerking konden komen. Maar ze kregen te horen dat die huizen veel te luxueus voor hen waren. Mijn ouders waren gewone arbeiders; mijn ouders waren te min. En toen kwamen er mensen van de gemeente in te wonen.”

Boos
Zes decennia zijn al verstreken, maar Dini Buijs-Klootwijk, inmiddels wonend te Soest, is onverminderd boos. Ze vindt het “een grote onrechtvaardigheid” dat haar ouders zijn afgewezen voor een woning, die “nota bene voor gedupeerden was bedoeld”.

Toen het Stadsarchief begin 2003 in het Energiehuis de tentoonstelling 33.000 ZandZakken hield, kwamen de herinneringen en de boosheid weer terug. In het bezoekersboek schreef Dini Buijs verontwaardigd dat de Oostenrijkse huizen naar beter gesitueerden waren gegaan; haar ouders waren gepasseerd. Ze zag op die expositie ook een foto van het ouderlijk huis op de Kildijk, een foto waarvan ze het bestaan niet kende, tot dan. Archiefbibliothecaris Jan Alleblas heeft haar toen een exemplaar toegestuurd. “Daar was ik erg blij mee.” De herkomst van deze zeldzame krantenillustratie is niet vastgesteld. Inmiddels is er alweer een decennium voorbij. Maar de Oostenrijkse woning zit Dini Buijs, hoewel haar ouders ondertussen zijn overleden, nog altijd dwars. Ik kwam haar op het spoor toen ik, als medeauteur van Aan de rand van de ramp,3 naspeuringen deed naar de Dubbeldamse houtbouw aan de Achterweg. Zij bevestigde meteen dat het haar nog onveranderd hoog zit dat haar ouders de houten woning niet is gegund, sowieso heeft de Watersnoodramp grote indruk op haar gemaakt. “Ik heb er nog lang last van gehad.”

Dini Buijs vertelde dat het gezin Klootwijk, dat zich in 1956 uitbreidde met dochter Sjani, bij gebrek aan een huis noodgedwongen steeds is verkast – een tijdje heeft rondgezworven. “We hebben eerst bij vrienden van m’n ouders in Dordrecht op kamers gewoond. Hoe lang weet ik niet meer. Een paar maanden?” Volgens woonkaarten was het adres Koldeweystraat 6, en verbleef de familie er van 14 februari tot 19 juni. Daarna betrok het gezin een woning aan de Wieldrechtse Zeedijk 58, op de Tweede Tol. Dit duurde een jaar. Toen eenmaal hun nieuwe stenen huisje bij het gemaal klaar was, trokken ze daarin, zij het niet voor lang. Nu moest het gemaal zelf verdwijnen. Dini: “Het stond in de weg toen de Dordtsche Kil werd rechtgetrokken en de dijk verhoogd. Het huisje is toen blijven staan. Mijn ouders zijn naar het watergemaal bij de Kop van ’t Land getrokken, in de kom van de Zeedijk, en daar zijn ze gebleven totdat mijn vader 66 werd.” Hun laatste adres werd de Dubbeldamseweg Zuid 229. Arie Klootwijk stierf op 5 januari 1990, zijn vrouw op 21 april 1998. Dini zelf verliet Dordrecht in 1960, op haar 17de, om in Soest opleidingen te volgen, en keerde daar na omzwervingen in Arnhem, Nijmegen en Eelde terug om er haar verdere leven te blijven. Het huisje bij de Kil is onlangs afgebroken; de dijk moest nog breder en steviger.

1985 Foto van Arie Klootwijk [6229] en zijn vrouw Cornelis van Tilborgh [6242].

05-01-1990 Overlijden van Arie (Aai) KLOOTWIJK [6229], echtgenoot van Cornelia (Cor) van TILBORGH [6242], op 77-jarige leeftijd op 5 januari 1990.

17-02-2017 Overlijden van Sjani Klootwijk [6245] op 12 februari 2017, de dochter van Arie (Aai) KLOOTWIJK [6229] en Cornelia (Cor) van TILBORGH [6242].